Uittreksel 5: Planeet Aarde als het speelbord

Je wilde dus een spel spelen en had daarvoor een plaats nodig. De drie-dimensionale planeet Aarde leek geschikt voor dat doel. De Aarde had het privilege door jou gekozen te worden als het speelbord voor jouw spel.

Net zoals elk ander speelbord is de wereld een neutrale plaats. Voor het spel van Monopoly is het een kartonnen bord en voor League of Legends is het een online omgeving. Voor beide spelen is het “bord” neutraal.

Op het speelbord van planeet Aarde zijn er enkel neutrale gebeurtenissen (waarmee we ons kunnen identificeren en waaraan we een waarde kunnen toekennen). In realiteit is er dus niemand die jou of iemand anders aanvalt.

Waarschijnlijk schreeuwen de waanzinnige wachters nu luid: “Dat is niet waar. Kijk naar de wereldbol en alle mensen er op. Ze vallen elkaar constant aan. Ze vallen ons constant aan! We moeten ons verdedigen!”

Als je je identificeert met dat kleine deel in jou, dan is dat de enige manier om naar de wereld te kijken. En ja, als je de massamedia beschouwt, dan wordt dat beeld enkel versterkt.

Maar wat is er werkelijk aan de hand?

Wat ik heb geleerd van Quantum Fysica aan de wetenschappelijke kant en “The Way of Mastery” en “Een Cursus in Wonderen” aan de spirituele kant is, dat we ook naar de wereld kunnen kijken op een andere manier om zo haar ware gedaante te kunnen zien.

Herinner je je het “ervaringsmodel” uit hoofdstuk 1 waarin ik beschreef hoe we onze ervaring creëren? Daar zagen we dat alles neutraal is tot we ons met iets identificeren en er een waarde (mate van belangrijkheid) aan geven.

Ik nodig je uit om te kijken naar de wereld zoals hij is. Laten we ernaar kijken als het neutrale speelbord dat hij is. Alle gebeurtenissen erop zijn neutraal. De wereld biedt ons een plaats om ons spel te spelen en om onze ervaringen te creëren.

Als je nog steeds moeite hebt om dit te vatten, denk dan aan het verhaal van de boer en zijn zoon. Andere mensen beoordeelden de situaties als goed of slecht, maar de boer was in staat om de gebeurtenissen als neutraal te zien.

De uitnodiging is: de volgende keer dat er iets gebeurt dat je als goed of slecht ervaart, zet dan een stapje terug.

Neem de rol aan van de toeschouwer:

1.  Wat gebeurde er nu echt? Kan je het beschrijven in neutrale, objectieve woorden (zonder emoties)?
2. Werd je erdoor getriggerd? Indien dat zo was, waarom? Voelde je je aangevallen? Werden je waanzinnige wachters geactiveerd? Vermijd om je met hen te identificeren en blijf ernaar kijken vanuit het onafhankelijke standpunt van de toeschouwer.
3. Werd de andere persoon getriggerd? Is het mogelijk dat hij of zij een andere achtergrond of historiek (inclusief emoties) heeft, waardoor hij of zij vanuit een ander gezichtspunt naar de gebeurtenissen kijkt? Is het mogelijk dat zijn of haar reactie iets in jou heeft getriggerd dat niet in verband staat met de gebeurtenis? Het is steeds goed om in het achterhoofd te houden: iemand is de trigger, niet de oorzaak!
4. Nadat je de emotionele stukken hebt bekeken, kan je terug kijken naar de gebeurtenis en deze beschrijven in meer neutrale, meer objectieve woorden?

Uiteraard is het niet altijd gemakkelijk om dit te doen, vooral wanneer één of meerdere partijen emotioneel getriggerd werden en wanneer hun waanzinnige wachters in hun harnas zitten, klaar om aan te vallen of te verdedigen.

Extra tip: wanneer ik me bewust ben (wat meestal niet aan het begin van dit proces is) van de valkuil dat de conversatie in de richting gaat van een op-angst-gebaseerd gevecht, vraag ik om een time-out. Dan volg ik bovenstaande stappen. Wat er gebeurt, is dat ik me eerst bewust word van de boosheid, verdriet, afwijzing of wrok die ik voel (dit zijn allemaal wapens van de waanzinnige wachters). Dan kan ik op een meer neutrale manier naar de gebeurtenis kijken. Daarna worden de emoties wat kalmer. Uiteindelijk ben ik dan klaar om mezelf “te laten zien” en te praten over wat er nu écht is gebeurd. Ondertussen ben ik nu in staat om dat voor het grootste deel van de tijd vanuit mijn centrum te doen. Dit is echter geen voorwaarde. Niet reageren vanuit de uitkijktoren is meestal voldoende om de situatie te doen keren.

Laat ik een voorbeeld uit mijn eigen leven delen om het proces te illustreren.

Enkele maanden geleden hadden Gwendolyn (mijn partner) en ik een gesprek over waar we zouden gaan wonen. Aangezien er veel parameters in het spel waren (huis, winkel, wij tweeën, haar kinderen, …) is dit een “deelspel” dat eerder complex is en dat Gwendolyn al menige slapeloze nachten heeft bezorgd. Wanneer ik opwierp dat ik “mijn eigen ruimte” nodig had in het huis en niet direct zag hoe we dat voor elkaar gingen krijgen, werd er iets in haar getriggerd. Ze voelde zich gekwetst en ging in overlevingsmodus. En ik bevond me ook in de uitkijktoren. Na 10 minuten van verhitte en emotionele discussie realiseerde ik me wat er was gebeurd en vroeg ik om een time-out.

Ik stelde mezelf daarna de vragen:

1. Wat is er nu echt gebeurd? “We hebben een discussie over waar te wonen.”
2. Werd je erdoor getriggerd? “Ja, een monster toonde zich: de angst dat er niet genoeg “plaats voor mij” in het huis zou zijn. Of nog beter, dat mijn verlangen naar een “plaats voor mij” niet gehoord werd.
3. Werd de andere persoon getriggerd? “Ja, het lijkt erop dat zij werd getriggerd omdat ik de situatie te moeilijk maakte. Of dat haar kinderen niet genoeg gezien werden. Maar dat zijn gokjes. Ik zag dat ze getriggerd werd en ik weet dat ik niet de oorzaak ben. Ik hoef het dus niet persoonlijk te nemen. Ik ken ook heel haar historiek en achtergrond niet, dus ik zou alles wel eens helemaal verkeerd kunnen interpreteren.”
4. Nadat je naar de emotionele stukken hebt gekeken, kan je terug kijken naar de gebeurtenis en deze beschrijven in meer neutrale, meer objectieve woorden? “We hebben een gesprek over hoe we kunnen samenwonen op de best mogelijke manier voor alle betrokken partijen. Er worden enkele oude pijnen of monsters getriggerd, maar ik weet dat zij niet de oorzaak is van de mijne en dat ik niet de oorzaak ben van de hare. Ik ben bereid om anders te kijken. Ik kies er voor om de uitkijktoren te verlaten.”

Dit hielp mij om naar mijn centrum te gaan. Aangezien de discussie in de tussentijd niet verder gevoed was met extra argumenten of emoties, was Gwendolyn ook al een beetje gekalmeerd. Naast het feit dat ik in staat was om de situatie te bekijken vanuit een ander gezichtspunt, liet het me ook toe om te denken aan het grotere plaatje van het menselijke spel en aan mijn intentie. Ik zei dus in mezelf: “Ik ben Liefde en jij bent Liefde. Mijn intentie is dat alle betrokkenen gelukkig zijn.” Daarna verontschuldigde ik me dat ik in mijn uitkijktoren had gezeten en van daaruit het fase 1 spel had gespeeld. Dat maakte dat zij zich realiseerde dat ze hetzelfde had gedaan (zonder dat ik haar daar daarop attent had gemaakt) en plots veranderde de energie. Zij was ook in staat om snel haar uitkijktoren te verlaten. Zowel de beweging weg van de uitkijktoren, als het feit dat ik had uitgesproken dat ze me had getriggerd, maar niet de oorzaak was van hoe ik me voelde, zorgden voor een ommekeer. Het resultaat was een constructief gesprek waarin we wederzijds begrip voor de behoeften van ons beiden voelden, samen met de Liefde die er tussen ons is.

Lees meer uittreksels.