E-course deel 6: Kijk naar planeet Aarde als een neutraal spelbord

In het boek “Life is a Game!” staan er 10 “Uitnodigingen”: tips om het fase 1 spel te verlaten en bijgevolg automatisch naar fase 2 te gaan. Dit artikel focust op de eerste uitnodiging uit het boek: kijk naar planeet Aarde als een neutraal spelbord.

We hebben het grotere plaatje van het menselijke spel al gezien. Laten we nu eens kijken naar meer details m.b.t. hoe het spel wordt gecreëerd.

Voor je naar planeet Aarde kwam, werden bepaalde voorwaarden gecreëerd. Toen je nog in niet-fysieke vorm was, koos je o.a. je ouders, familie, regio en cultuur die de beste match waren voor je spel in dit leven. Je creëerde de beste voorwaarden om verschillende soorten ervaringen te hebben: zaken die je leuk zou vinden en dingen waarvan je een afkeer zou hebben. Je vroeg ook aan anderen om het spel met jou te spelen en om de rol van tegenstander, bondgenoot of hulpbron op te nemen.

Van zodra je geboren werd, begonnen alle dingen die je op voorhand had opgezet, zich te ontvouwen. Aangezien je enkel een spel wilde spelen dat opwindend genoeg was, vergat je bewust dat je afspraken had gemaakt met andere mensen. Je vergat ook dat je had uitgekeken naar een dimensie waarin je dualiteit kon ervaren. Waarom dualiteit? Omdat je van daaruit een specifieke ervaring kan creëren: ik wil dit en ik wil niet dat.

Je werd ook in de uitkijktoren gezet en je identificeerde jezelf daarmee. Het resultaat is dat je dualiteit beleeft als een bedreiging: je velt een oordeel over dingen, mensen en gebeurtenissen. In plaats van enkel van het buffet te nemen wat je wenst, begin je een oordeel te vellen over het buffet: die soep is ‘slecht’, die frieten zijn ‘goed’, die sandwich is ‘slecht’, dat ijs is ‘goed’, enz.

Vanuit een werelds perspectief gebeurde dit omdat je deze aanpak leerde van je ouders (die het op hun beurt weer leerden van hun ouders). Ze zijn gewoon om het spel op deze manier te spelen, dus dat is de manier die ze jou aanleren. Met andere woorden, je hebt je ouders, broers en zussen en grotere gemeenschap geobserveerd en enkele van hun overlevingsmechanismen overgenomen. Je hebt je waanzinnige wachters geprogrammeerd volgens wat je hebt opgepikt vanuit je omgeving.

Hoewel dit de (onbewuste) reden is waarom velen onder ons kwaad zijn op onze ouders en waarom vele psychologen en psychiaters naar de kindertijd kijken om de oorzaken van trauma’s te achterhalen, is dit wel een onderdeel van het spel dat jij besloot te spelen.

Ik stel me voor dat dit op de volgende manier in zijn werk gaat.

Wanneer je je aan het voorbereiden was op je huidige leven op planeet Aarde, stelden de niet-fysieke wezens die jou hielpen, je de vraag: “Als je naar planeet Aarde gaat om het menselijke spel te spelen, dan zal je in de uitkijktoren starten in plaats van in je centrum. En aangezien je je totaal wil onderdompelen in dit spel, zal je vergeten dat je het zelf mee hebt voorbereid en dat je het op deze manier hebt opgezet. In je menselijke vorm kan je zelfs fysiek lijden. Wil je nog steeds naar de aarde gaan en het spel spelen?” En aangezien je geen flauw idee hebt van wat dualiteit, het op-angst-gebaseerde spel of fysieke pijn is wanneer je nog in je niet-fysieke vorm verkeert, antwoordde je: “Ja, laat maar komen. Ik wil dit spel spelen, ik kijk er naar uit, ik ben er enthousiast over!”

Vervolgens vroegen je helpers: “Ben je zeker? Je zal vergeten dat je het zelf hebt gepland. Je zal je leven beginnen in een op-angst-gebaseerde omgeving. Dat zal ervoor zorgen dat je zal handelen vanuit deze op-angst-gebaseerde energie wanneer je je realiseert dat er iets anders moet zijn, maar dat je vergeten bent: je zal mensen beginnen beschuldigen, vooral degenen die het dichtst bij jou staan. De reden is dat er een soort van herinnering is dat zij een of andere sleutel hebben die jou kan helpen, maar je zal vergeten zijn dewelke. En aangezien de enige manier om om hulp vragen die je kent vanuit een op-angst-gebaseerde energie aanvallen of verdedigen is, zullen ze antwoorden met aanval of verdediging. We vragen je dus opnieuw: weet je zeker dat je een menselijke vorm wil aannemen?”

Op dat moment begon je een beetje te twijfelen omdat je je dan realiseerde dat je je hemelse vrienden die ook een menselijke vorm hebben aangenomen zou kunnen kwetsen en je vroeg: “Is er een manier waarop ik het menselijke spel kan spelen op een zachtere manier?” Je helpers antwoordden: “Er is inderdaad een manier. Je kan er voor kiezen om energiebronnen te verstoppen die je zullen ondersteunen en aanwijzingen die je zullen helpen om je weg terug te vinden. Daarmee bedoelen we: begrijpen waarom je op Aarde bent.” Je antwoordde: “Dat lijkt een goed idee. Ik wil echter niet dat de hulpbronnen te duidelijk zijn, anders zou het kunnen dat ik niet zo van het spel geniet.”

De helpers antwoordden: “Wat je kan doen, is hen verbergen vlak voor je neus: je kan je energiebronnen rond je zetten, maar hen zo vermommen dat je er niet direct naar kijkt of naar gaat zoeken. Je kan hen verbergen in de donkere hoeken van je wezen en hen vermommen als monsters. Het resultaat zal zijn dat je bang van hen zal zijn. Enkel op momenten van ontreddering (bv. een mid life crisis of wanneer iemand die je nauw aan het hart ligt, sterft), wanneer je geen andere mogelijkheid meer ziet, zal je ernaartoe gaan. En wanneer je dan ECHT naar de monsters kijkt, zullen ze zich tonen als de liefdevolle teddyberen (= aanwijzers van je energiebronnen) die ze altijd zijn geweest.”

Je antwoordde: “Dat is een uitstekend idee! Maar wat als de monsters te angstaanjagend lijken? Wat als ik niet naar hen durf te kijken? Kan ik nog een extra hulplijn krijgen?” De helpers antwoordden: “Ja. Je kan extra aanwijzingen en hints verbergen voor jezelf. Je kan hen bijvoorbeeld verbergen in boeken, in liedjes, in films, in wat mensen je zeggen of schrijven, … En je kan met je Hogere Zelf werken om je naar deze aanwijzingen te leiden.” Waarop jij antwoordde: “Fantastisch! Dat zou genoeg moeten zijn. Nu ben ik er helemaal klaar voor! Laat het spel beginnen!”

Om samen te vatten:

• Je creëerde je spel voor je werd geboren. Je hebt het neutrale speelbord van planeet Aarde gekozen om je menselijke spel te spelen.
• Je hebt ‘energiebronnen’ achtergelaten voor jezelf in de vorm van teddyberen, die je vermomde als monsters.
• Je hebt aanwijzingen en hints nagelaten in de vorm van boeken, liedjes, films, dingen die mensen zeggen of schrijven, …
• Je hebt je Hogere Zelf als je verkenner die je in de richting leidt van je aanwijzingen.
• Wanneer je geboren bent, blijf je je leven verder creëren door het maken van keuzes: ik wil dit en ik wil dat niet (het zijn neutrale keuzes, maar door het fase 1 spel vel je een oordeel: dit is ‘goed’ en dat is ‘slecht’).

Met andere woorden: jij hebt je leven gecreëerd. Jij hebt de beslissingen genomen. Niemand anders. Bijgevolg is het enkel logisch dat je totale verantwoordelijkheid voor je leven neemt. Niemand heeft je iets aangedaan. Ze antwoorden enkel op jouw vraag om het spel met jou te spelen. Zij tonen enkel aanwijzingen. Ze kunnen de trigger zijn van een emotionele reactie die leidt naar een monster dat getransformeerd wil worden in een teddybeer, maar ze zijn niet de oorzaak van eventuele pijn. Ze zijn jouw hulplijnen – soms vermomd als vijanden – maar dat is enkel omdat jij wou dat je aanwijzingen op deze manier aan jou gepresenteerd zouden worden.

De uitnodiging hier is: maak van jezelf niet langer een slachtoffer en van anderen geen redders of daders. Neem volledige verantwoordelijkheid voor je leven. Neem de kracht terug die je aan anderen hebt gegeven (zonder dat zij die überhaupt wilden). Het is jouw leven. Wanneer je stopt met anderen verwijten te maken of te beschuldigen, zal je leven vanzelf lichter en rustiger worden. Je zal van de uitkijktoren naar je centrum worden gebracht zonder dat je iets hoeft te DOEN. Geniet van de rit! 🙂

Planeet Aarde als het speelbord

Je wilde dus een spel spelen en had daarvoor een plaats nodig. De drie-dimensionale planeet Aarde leek geschikt voor dat doel. De Aarde had het privilege door jou gekozen te worden als het speelbord voor jouw spel.

Net zoals elk ander speelbord is de wereld een neutrale plaats. Voor het spel van Monopoly is het een kartonnen bord en voor het computerspel League of Legends is het een online omgeving. Voor beide spelen is het ‘bord’ neutraal.

Op het speelbord van planeet Aarde zijn er enkel neutrale gebeurtenissen (waarmee we ons kunnen identificeren en waaraan we een waarde kunnen toekennen zodat we ze als “goed” of “slecht” kunnen labelen). In realiteit is er dus niemand die jou of iemand anders aanvalt. Waarschijnlijk schreeuwen de waanzinnige wachters nu luid: “Dat is niet waar. Kijk naar de wereldbol en alle mensen er op. Ze vallen elkaar constant aan. Ze vallen ons constant aan! We moeten ons verdedigen!” Als je je identificeert met dat kleine deel in jou, dan is dat de enige manier om naar de wereld te kijken. En ja, als je de massamedia beschouwt, dan wordt dat beeld enkel versterkt.

Maar wat is er werkelijk aan de hand?

Wat ik heb geleerd van kwantumfysica aan de wetenschappelijke kant en The Way of Mastery en Een Cursus in Wonderen aan de spirituele kant is, dat we ook naar de wereld kunnen kijken op een andere manier om zo haar ware gedaante te kunnen zien. Herinner je je het ‘ervaringsmodel’ uit deel 3 waarin ik beschreef hoe we onze ervaring creëren? Daar zagen we dat alles neutraal is tot we ons met iets identificeren en er een waarde (mate van belangrijkheid) aan geven.

Ik nodig je uit om te kijken naar de wereld zoals hij is. Laten we ernaar kijken als het neutrale speelbord dat hij is. Alle gebeurtenissen erop zijn neutraal. De wereld biedt ons een plaats om ons spel te spelen en om onze ervaringen te creëren. Als je nog steeds moeite hebt om dit te vatten, denk dan aan het verhaal van de boer en zijn zoon. Andere mensen beoordeelden de situaties als goed of slecht, maar de boer was in staat om de gebeurtenissen als neutraal te zien. De uitnodiging is: de volgende keer dat er iets gebeurt dat je als goed of slecht ervaart, zet dan een stapje terug.

Neem de rol aan van de toeschouwer:

1. Wat gebeurde er nu echt? Kan je het beschrijven in neutrale, objectieve woorden (zonder emoties)?
2. Werd je erdoor getriggerd? Indien dat zo was, waarom? Voelde je je aangevallen? Werden je waanzinnige wachters geactiveerd? Vermijd om je met hen te identificeren en blijf ernaar kijken vanuit het onafhankelijke standpunt van de toeschouwer.
3. Werd de andere persoon getriggerd? Is het mogelijk dat hij of zij een andere achtergrond of historiek (inclusief emoties) heeft, waardoor hij of zij vanuit een ander gezichtspunt naar de gebeurtenissen kijkt? Is het mogelijk dat zijn of haar reactie iets in jou heeft getriggerd dat niet in verband staat met de gebeurtenis? Het is steeds goed om in het achterhoofd te houden: iemand is de trigger, niet de oorzaak!
4. Nadat je de emotionele stukken hebt bekeken, kan je terug kijken naar de gebeurtenis en deze beschrijven in meer neutrale, meer objectieve woorden?

Uiteraard is het niet altijd gemakkelijk om dit te doen, vooral wanneer één of meerdere partijen emotioneel getriggerd werden en wanneer hun waanzinnige wachters in hun harnas zitten, klaar om aan te vallen of te verdedigen.

Extra tip: wanneer ik me bewust ben (wat meestal niet aan het begin van dit proces is) van de valkuil dat de conversatie in de richting gaat van een op-angst-gebaseerd gevecht, vraag ik om een time-out. Dan volg ik bovenstaande stappen. Wat er gebeurt, is dat ik me eerst bewust word van de boosheid, verdriet, afwijzing of wrok die ik voel (dit zijn allemaal wapens van de waanzinnige wachters). Dan kan ik op een meer neutrale manier naar de gebeurtenis kijken. Daarna worden de emoties wat kalmer. Uiteindelijk ben ik dan klaar om mezelf ‘te laten zien’ en te praten over wat er nu écht is gebeurd. Ondertussen ben ik nu in staat om dat voor het grootste deel van de tijd vanuit mijn centrum te doen. Dit is echter geen voorwaarde. Niet reageren vanuit de uitkijktoren is meestal voldoende om de situatie te doen keren.

Laat ik een voorbeeld uit mijn eigen leven delen om het proces te illustreren.

Enkele maanden geleden hadden Gwendolyn (mijn partner) en ik een gesprek over waar we zouden gaan wonen. Aangezien er veel parameters in het spel waren (huis, winkel, wij tweeën, haar kinderen, …) is dit een ‘sub game’ (= een kleiner spel binnen het grotere Game of Life) dat eerder complex is en dat Gwendolyn al menige slapeloze nachten heeft bezorgd. Wanneer ik opwierp dat ik ‘mijn eigen ruimte’ nodig had in het huis en niet direct zag hoe we dat voor elkaar gingen krijgen, werd er iets in haar getriggerd. Ze voelde zich gekwetst en ging in overlevingsmodus. En ik bevond me ook in de uitkijktoren. Na 10 minuten van verhitte en emotionele discussie realiseerde ik me wat er was gebeurd en vroeg ik om een time-out.

Ik stelde mezelf daarna de vragen:

1. Wat is er nu echt gebeurd? “We hebben een discussie over waar te wonen.”
2. Werd je erdoor getriggerd? “Ja, een monster toonde zich: de angst dat er niet genoeg ‘plaats voor mij’ in het huis zou zijn. Of nog beter, dat mijn verlangen naar een ‘plaats voor mij’ niet gehoord werd.”
3. Werd de andere persoon getriggerd? “Ja, het lijkt erop dat zij werd getriggerd omdat ik de situatie te moeilijk maakte. Of dat haar kinderen niet genoeg gezien werden. Maar dat zijn gokjes. Ik zag dat ze getriggerd werd en ik weet dat ik niet de oorzaak ben. Ik hoef het dus niet persoonlijk te nemen. Ik ken ook heel haar historiek en achtergrond niet, dus ik zou alles wel eens helemaal verkeerd kunnen interpreteren.”
4. Nadat je naar de emotionele stukken hebt gekeken, kan je terug kijken naar de gebeurtenis en deze beschrijven in meer neutrale, meer objectieve woorden? “We hebben een gesprek over hoe we kunnen samenwonen op de best mogelijke manier voor alle betrokken partijen. Er worden enkele oude pijnen of monsters getriggerd, maar ik weet dat zij niet de oorzaak is van de mijne en dat ik niet de oorzaak ben van de hare. Ik ben bereid om anders te kijken. Ik kies er voor om de uitkijktoren te verlaten.”

Dit hielp mij om naar mijn centrum te gaan. Aangezien de discussie in de tussentijd niet verder gevoed was met extra argumenten of emoties, was Gwendolyn ook al een beetje gekalmeerd. Naast het feit dat ik in staat was om de situatie te bekijken vanuit een ander gezichtspunt, liet het me ook toe om te denken aan het grotere plaatje van het menselijke spel en aan mijn intentie. Ik zei dus in mezelf: “Ik ben Liefde en jij bent Liefde. Mijn intentie is dat alle betrokkenen gelukkig zijn.” Daarna verontschuldigde ik me dat ik in mijn uitkijktoren had gezeten en van daaruit het fase 1 spel had gespeeld. Dat maakte dat zij zich realiseerde dat ze hetzelfde had gedaan (zonder dat ik haar daar daarop attent had gemaakt) en plots veranderde de energie. Zij was ook in staat om snel haar uitkijktoren te verlaten. Zowel de beweging weg van de uitkijktoren, als het feit dat ik had uitgesproken dat ze me had getriggerd, maar niet de oorzaak was van hoe ik me voelde, zorgden voor een ommekeer. Het resultaat was een constructief gesprek waarin we wederzijds begrip voor de behoeften van ons beiden voelden, samen met de liefde die er tussen ons is.

Tot binnen drie dagen!

Jan